Mój kot to maruda, śpiewak i etatowa płaczka w jednym!

Wasz kot bez ustanku wydaje dźwięki, które bardziej od mauku przypominają beczenie kota, którego spotkało największe nieszczęście na świecie? W nocy nie możecie spać, bo ogoniasty opowiada o swych żalach? Nad ranem budzi Was żałosny miauk, powtarzający się częściej niż drzemka w budziku?

Przyczyn takiego zawodzenia mogą być setki.

W pierwszej kolejności należy wykluczyć przyczyny zdrowotne. Kot może w ten sposób wyrażać złe samopoczucie, ból. Jeśli cichy do tej pory kot zaczyna odprawiać bekowisko, czym prędzej powinniśmy wybrać się z nim do weterynarza na podstawowe badania krwi, kału i moczu. Jeśli wyniki wykluczą przyczyny zdrowotne, należy się zastanowić, czy....

Nasz kot się nudzi i w ten sposób próbuje zdobyć naszą atencję (może dochodzić do tego drapanie mebli, zaczepianie nas łapką). 

W takim wypadku należy kotu zapewnić rozrywkę. W związku z tym wiele osób decyduje się na dokocenie. Niekiedy częściowo rozwiązuje to problem (choć nie każdy kot nadaje się do życia w stadzie! Koty to zwierzęta terytorialne i decyzja o dokoceniu musi być starannie przemyślana-co należy brać pod uwagę dowiecie się w jednym z kolejnych artkułów), jednak musimy mieć świadomość, że po dokoceniu trzeba będzie wytulić i mimo wszystko trochę wybawić dwa koty. Oczywiście duet będzie się zajmował sam sobą, co nie oznacza, że mruczki całkowicie przestaną nas potrzebować.

Dobrym sposobem jest wybawienie kota "do utraty tchu" rano i wieczorem-przez ok 20 minut. Pomoże nam w tym wędka, laserek lub piłeczka, którą będziemy kociakowi rzucać. Świetnym sposobem jest też wyprowadzenie wyjca na spacer (jak się do tego zabrać możecie przeczytać na naszym blogu)-mnogość zapachów, świeże powietrze, a także solidny marsz na pewno zmęczą go na tyle, że nie będzie miał już siły i ochoty harcować w nocy lub urządzać nam koncertu.

No dobrze. Wszystko to robimy, a kot wcześnie rano stwierdza, że jednak pośpiewa. Choć dla niektórych może być to zaskoczeniem, niekiedy sami sobie jesteśmy winni! Odtwórzcie swój przebieg poranka-czy nie wygląda on tak, że wstajecie i pierwsze co robicie, to biegniecie napełnić miseczkę po nocy lub intensywnie tulicie wąsiastego kumpla? Jeśli tak, to cóż-na własne życzenie cierpimy katusze. Mruczek kojarzy nasze przebudzenie  z czymś przyjemnym i zwyczajnie w świecie chce tę chwilę przyspieszyć/wymusić. Tu niestety trzeba uzbroić się w cierpliwość i nie reagować na poranne wrzaski, nie wstawać i nie dawać jedzenia dla świętego spokoju, żeby pospać jeszcze pięć minut. Nasz poranek powinien wyglądać w ten sposób, że wstajemy, spokojnie myjemy się, parzymy kawę, robimy śniadanie i w tak zwanym międzyczasie napełniamy miseczkę. Jeśli kot skojarzy nasze wstawanie z natychmiastową przyjemnością, to będziemy mieć przekichane! Dlatego najlepiej go tego nie uczyć, a jeśli mleko się rozlało, to zacisnąć zęby i nie reagować (całkowicie kota ignorować, ew. prychnąć na niego, gdy ewidentnie przegina: np. drapie meble, po czym dalej ignorować). Po jakimś czasie delikwent powinien odpuścić. 
To samo dotyczy przykazów i nakazów obejmujących naszego mruczka. Jeśli nie chcemy, aby kot wchodził np. do sypialni, to od początku musimy być konsekwentni-nie ma wpuszczania "tylko ten jeden raz". Kot o wiele szybciej pogodzi się z tym, że nie może tam wejść, jeśli zakaz obowiązuje od zawsze niż wtedy, jeśli kiedyś było mu wolno. Swój protest może wyrażać krzykami (i będzie miał rację-kto daje i zabiera....;-).

Często zawodzą koty, które zmieniły dom-młode kocięta tęsknią za mamą i rodzeństwem, miaucząc nawołują ich, jednak najczęściej bardzo szybko im przechodzi; starsze koty także mogą tęsknić za dawnym domem, do tego jest im trudniej zaaklimatyzować się w nowym miejscu, a nową rodzinę od razu uznać za swoją, dlatego przy dorosłych kotach zalecam spokój i cierpliwość. Taki kot ma już swoją historię (czasem bolesną) i należy wykazać się dużą dozą empatii-nie prychamy na takiego kota, nie karzemy go. Możemy go wziąć do łóżka (jeśli chcemy spać z mruczkiem), przytulić i ciepło przemawiać, jednak jeśli kot nie chce, to nie zmuszajmy go do tego.

Warto też zastanowić się, czy kot się czegoś nie boi-np. własnego odbicia w lustrze lub wielkiego kwiatka, który wygląda w nocy okropnie groźnie;-) Pamiętajmy też, że każda zmiana jest dla naszego kota mniejszym lub większym stresem, który odreagowuje wydzierając się: nowe meble lub ich ustawienie, nowe mieszkanie, nowy partner, śmierć domownika, narodziny dziecka itp.-to wszystko może być przyczyną lamentu.

Gdy zmieniłam miejsce zamieszkania, moje koty były ze mną już na tyle długo, że zdążyliśmy się poznać i pokochać. Mimo tego przez pierwsze tygodnie zawsze któreś zaczynało "płakać" w nocy-Fabiolcia najczęściej, gdy zasnęła w salonie, a po przebudzeniu nikogo z nas nie widziała. Wtedy wystarczyło, że ją cichutko zawołałam, a ona niczym koń w galopie, cała szczęśliwa wbiegała pod kołdrę lub spokojna, że jesteśmy, szła spać na swoją poduchę. Filon beczał bez większego powodu i wołanie, przytulanie nie pomagały. Nie było innego wyjścia, jak zaopatrzyć się w stopery i cierpliwość, a każdego ranka udawać, że naprawdę się wyspaliśmy :-)

Zmierzam do tego, iż musiało  minąć kilka tygodni, żeby koty poczuły się w nowym miejscu jak u siebie, czyli swojsko i bezpiecznie. 

Pamiętajmy, że kot nigdy nie beczy, aby zrobić nam na złość. Nie krzyczmy na niego, nie okazujmy złości-postarajmy się znaleźć przyczynę, a gdy już to zrobimy, dobre chęci, cierpliwość i konsekwencja na pewno pozwolą nam zażegnać problem.

Pozdrawiam,
Filobiola