Kot+małe dziecko, czyli jak przygotować kota na pojawienie się nowego domownika.

 

  Coś czuję, że ze względu na mój stan będę Was zamęczać postami kocio-dzieciowymi:)

  Przeglądając fora internetowe nieraz potykałam się o wątki zrozpaczonych matek, których malutkie dzieci były nieakceptowane przez kota. Kobiety te, zrezygnowane, szukały pomocy związanej z problemami behawioralnymi mruczka. Nie zagłębiałam się nigdy w takie tematy, gdyż nie dotyczyły mnie one. W tej chwili, mimo, że do pojawienia się niemowlaka jest jeszcze trochę czasu, intensywnie myślę "jak to będzie?" oraz zastanawiam się, w jaki sposób postępować, aby wszyscy domownicy byli szczęśliwi ze sobą.

  Przede wszystkim należy zdać sobie sprawę, że nowy członek rodziny zawali cały świat naszego mruczka-wywróci go wszystkimi czterema łapami do góry. Podobnie jest przy dokoceniu, jednak kot doskonale wyczuwa emocje i szybko się zorientuje, że ten "nowy" jest dla nas wyjątkowo, wyjątkowo ważny. Wic polega na tym, żeby w swojej miłości do dziecka nie zatracić się na tyle, by zabrakło atencji dla kota (który to zapewne grał pierwsze skrzypce do tej pory).

  Wczujmy się w sytuację kota PRZED dzieckiem: "Mieszkam sobie z takimi dużymi już x czasu, oni są dla mnie bardzo dobrzy-oprócz tego, że dają mi super jedzonko, to bawią się ze mną, przytulają, miziają pod bródką. Zawsze śpimy razem, a przed zaśnięciem oni do mnie mówią, a ja mruczę. Są dla mnie najważniejsi, kocham ich, a oni kochają mnie!"

PO pojawieniu się dziecka: "Odkąd przynieśli do domu to coś, co ciągle głośno płacze, zajmują się tylko nim. Już nie mówią do mnie słodko, tylko do tego nowego. Nie bawimy się już, bo jak nowy jest cicho, to oni chcą mieć święty spokój i mówią, żebym nie marudził. Brakuje mi przytulania. Ja ich kocham, ale oni mnie już chyba nie"

  I co Wy na to? Pamiętajmy, że kot czuje-jego rozumność porównuje się do percepcji ludzkiego dwulatka. Ma prawo czuć się zazdrosny, odrzucony, mniej chciany-w końcu kiedyś poświęcaliśmy mu swój cały wolny czas, a teraz tak mało lub wcale. Jego frustracja może objawiać się np. załatwianiem się poza kuwetą (nasze łóżko jest zazwyczaj idealne, bowiem na nim znajduje się najwięcej naszego zapachu, z którym kot w ten sposób próbuje się złączyć), brojeniem (zrzucaniem przedmiotów w celu zwrócenia na siebie uwagi, drapaniem kanapy), uciążliwym miauczeniem, a w bardziej ekstremalnej opcji depresją-zaprzestaniem mycia się, odmawianiem jedzenia, chowaniem się przed nami i ciągłym spaniem lub zachowaniami obsesyjno-kompulsywnymi z autoagresją, tj. nerwowym wylizywaniem się do ran, wygryzaniem sierści, lizaniem/zjadaniem niejadalnych rzeczy, ganianiem swojego ogona itp.

Co więc możemy zrobić?

1. Można puszczać kotu płacz dziecka z odtwarzacza, żeby się przyzwyczaił do tego odgłosu.

2. Poprośmy partnera, żeby przyniósł ze szpitala pieluszkę tetrową przesiąkniętą zapachem dziecka, aby koty mogły się z nim zapoznać. Można na taką pieluszkę wysypać jakieś wyjątkowo dobre smaczki, żeby uruchomić pozytywne skojarzenie (ja tak zamierzam zrobić ;) ).

3. Pozwólmy kotu uczestniczyć w naszym nowym życiu-np.przyglądać się, jak przewijamy malucha, karmimy lub ubieramy. Nie odganiajmy go od siebie i dziecka jak natrętnej muchy-koty są ciekawskie i chcą nadal nam towarzyszyć i "pomagać" w różnych czynnościach. Dla kota samo bycie blisko nas i przyglądanie się ("współuczestniczenie) jest wspólnym spędzaniem czasu, które daje poczucie satysfakcji i bezpieczeństwa.

4. Nie izolujmy kota od dziecka. Nie mam na myśli pozwolenia na spanie od razu w dziecięcym łóżeczku, ale pozwólmy mu dziecko wąchać, podchodzić do niego blisko-kot na pewno nie ma złych zamiarów względem małego człowieka, jest go po prostu ciekaw. Często, po dokładnym obwąchaniu, koty tracą zainteresowanie dzieckiem, które jest dla nich zupełnie nieciekawe (dopóki nie zacznie siedzieć i się bawić <zabaaaawki!> ;)).

5. Nawet, jeśli jesteśmy bardzo zmęczeni, to warto wytrzymać i poświęcić 10 minut wieczorem na ulubioną kocią zabawę. To tylko 10 minut z całej doby, a dla naszego mruczka ma ogromne znaczenie.

6. Jeśli nie mamy już czasu na wspólne godzinne mizianki, to przechodząc obok kota-zapewne kilkadziesiąt razy dziennie-"głaśnijmy" go w przelocie, powiedzmy coś do niego (byle nie "sio!" ;-)), rzućmy ulubionego smaczka w trakcie, gdy czekamy na zagotowanie się wody w czajniku...

  To wszystko są bardzo drobne czynności, ale pokazują, że "nadal kocham". Nie ma co tłumaczyć się zmęczeniem i zabieganiem, wszak gdyby kot nie był kotem, a starszym rodzeństwem to nie moglibyśmy pozwolić sobie na taką wymówkę ;-) Mam nadzieję, że bez problemu wprowadzę sześć powyższych punktów w nasze życie, a w razie czego powieszę je sobie na lodówce. Jestem przekonana, że dzięki nim kot i dziecko mogą tworzyć wspaniały duet, czego dowodami jest wiele przykładów kocio-dziecięcej przyjaźni.

  A czy Wy, Drodzy Czytelnicy, macie w tym temacie jakieś doświadczenia? Jak było u Was? Może macie jeszcze inne pomysły, aby mruczkowi ułatwić zaakceptowanie nowej sytuacji? Podzielcie się nimi :-)

Pozdrawiam,

Filobiola

PS Na zdjęciach możecie podziwiać śliczną Sonię, z którą na co dzień mieszkają dwa urocze ragdolle-Julietta i Ford.